μια εκδρομή

..ένα προγραμματισμένο ταξίδι..μια εκδρομή..πόσο αλλάζει τη διάθεση μια εκδρομή..έστω και μ'άγνωστο προορισμό..καινούριοι τόποι, καινούριοι άνθρωποι, καινούρια συναισθήματα προκύπτουν μετά από κάθε εκδρομή κι οι λέξεις πολλές φορές δεν αρκούν για να τα περιγράψεις, αρκεί να τα νιώσεις..

η φωτογραφία ως τέχνη

Ποτέ στο παρελθόν η φωτογραφία δεν αντιμετωπίστηκε ως τέχνη.Η αναγνώρισή της ως μια από τις σύγχρονες μορφές τέχνης άργησε σημαντικά να έρθει και αυτό έγινε πρωτίστως επειδή θεωρήθηκε ότι είναι μια ''εύκολη'' τέχνη που γιίνεται αντιληπτή από όλους, ακόμη και από εκείνους που δεν έχουν εκπαιδευθεί πάνω σε ζητήματα τέχνης.

Η αλήθεια είναι πως η φωτογραφία είναι ένα πολύ φτωχό μέσο, αρκεί μια μηχανή και ένα κλίκ για να καταγράψεις μια εικόνα του ορατού κόσμου.Γιατί, θα έλεγε κανείς, είναι δυνατόν να απεικονιστεί με μια φωτογραφική μηχανή ο ''αόρατος'' κόσμος;Ακριβώς από αυτό το σημείο ξεκινά το ενδιαφέρον της φωτογραφίας ως τέχνης και βεβαίως προκύπτει και η πεποίθηση ότι τελικά δεν είναι εύκολη τέχνη η φωτογραφία ούτε για να την υπηρετήσεις αλλά ούτε και για να την διαβάσεις.

Το κύριο ενδιαφέρον της φωτογραφίας δημιουργείται από τη στιγμή που μια φωτογραφία καταφέρνει να υπερβεί το θέμα της όπως λέει και ο κορυφαίος κατά την άποψη μου δάσκαλος της φωτογραφίας Πλάτωνας Ριβέλλης.Από τη στιγμή εκείνη δηλαδή, που το απεικονιζόμενο θέμα απλά θα είναι η αφορμή για μια πιο βαθιά ανάγνωση της φωτογραφίας που θα δημιουργήσει με τη σειρά της μια ροή σκέψεων και συνειρμών με τελικό στόχο βέβαια τη συγκίνηση του αναγνώστη-θεατή.

Είναι δύσκολο βέβαια να αντιληφθεί κανείς την αξία μιας τέτοιας φωτογραφίας από τη στιγμή που καθημερινά κατακλυζόμαστε από ανούσιες και περιττές εικόνες διαφημιστικής κυρίως αξίας που εξύπηρετούν συγκεκριμένο στόχο, την πώληση.

Αξίζει να επισκεφθεί κανείς το http://www.masters-of-photography.com/ και να θαυμάσει τη δουλειά υπέροχων φωτογράφων-δημιουργών όπως ο De Carava, o Kertesz, o Winogrand, η Cameron, o Evans και πολλών άλλων που υπηρέτησαν τίμια και δημιουργικά αυτή τη νέα μορφή τέχνης που στις μέρες μας τείνει να πάρει την μορφή επιδημίας.Μια τέτοια επιδημία θα ήταν αποδεκτή αρκεί να είχε γίνει κατανοητό από όλους όσοι ασχολούνται με τη φωτογραφία ότι η δύναμη της εικόνας δεν έγκειται μόνο σε αυτό που αναπαριστά αλλά κυρίως σε αυτό που υποννοεί.

σκέψη χωρίς τίτλο

Πάντα βίωνα την ανασφάλεια της έκθεσης, της έκθεσης του εαυτού μου στους άλλους, ίσως από υπέρμετρο εγωϊσμό ίσως όμως και από υπέρμετρη μετριοπάθεια.Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο να διαθέτει κανείς, εγωϊσμό ή μετριοπάθεια, πάντως και τα δυο αυτά γνωρίσματα όταν περισσεύουν δεν ωφελούν ούτε εκείνον που τα διαθέτει ούτε βεβαίως και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν.

Πρέπει να εκτίθεσαι ακόμη κι όταν ξέρεις ότι πιθανότατα δε θα αποκομίσεις εγκωμιαστικά σχόλια.Το κριτήριο της έκθεσης απέναντι στους άλλους πρέπει να είναι μόνο η πιθανότητα διόρθωσης της προσωπικότητας και σίγουρα όχι η προσπάθεια ανάδειξής της.Και βέβαια λέγοντας διόρθωση εννοώ μόνο την εξάλειψη των αντικειμενικών μειονεκτημάτων που ο καθένας διαθέτει και όχι την πλήρη μετατροπή της προσωπικότητάς του σε κάτι άλλο που θα αποτελεί ξένο σώμα.

Αρκεί βέβαια το κοινό στο οποίο εκτίθεσαι να είναι ένα καλοπροαίρετο κοινό που εκτιμά έτσι κι αλλιώς τον άνθρωπο που αποφασίζει να εκτεθεί.Άλλωστε μόνο από θετικούς ανθρώπους στη σκέψη έχουν νόημα τα σχόλια όσο αρνητικά κι αν φαίνονται πολλές φορές.

Λίγες ήταν οι φορές που εκτέθηκα σε άλλους και το μετάνιωσα.Απλά έμαθα να διαχωρίζω σε ποιούς αξίζει να εκτεθείς και σε ποιούς όχι και είναι κάτι που απαιτεί ιδιαίτερη εξάσκηση.

μύρισε άνοιξη..

Μαγική εποχή η άνοιξη...όλες οι αρνητικές σκέψεις εξαφανίζονται ως δια μαγείας..ο θαυματουργός ήλιος, οι υπέροχες μυρωδιές των λουλουδιών, το γλυκό βραδινό αεράκι, λειτουργούν ευεργετικά στη διάθεση.Οι κακές στιγμές, τα προβλήματα της καθημερινότητας ξεπερνιούνται τόσο εύκολα...αρκεί μια βόλτα στην θάλασσα, ένα κλείσιμο του ματιού στον αστραφτερό ήλιο κάνοντας τον έτσι σύμμαχο, τουλάχιστον στις προθέσεις σου...όλα γίνονται πιο εύκολα την άνοιξη, ακόμα και ένας χωρισμός είναι πιο εύκολα αποδεκτός την άνοιξη, γιατί απλά η αισιοδοξία της φύσης σε κάνει κοινωνό της.

ελπίδα, προσδοκία, αναμονή...

Τι είναι αυτό που τελικά μας κρατά ζωντανούς;Τι είναι αυτό που έρχεται σαν από μηχανής θεός να μας σώσει όλες εκείνες τις στιγμές που τα αποθέματα ελπίδας στερεύουν;

Άγνωστη η απάντηση μα ταυτόχρονα και απολύτως γνώριμη..Είναι η προσδοκία της ελπίδας που όσο κι αν εξαντλείται, πάντα υπάρχει, γιατί απλά είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση.Είναι αυτό το ανεξήγητο αίσθημα της αναμονής του καλού που πάντα προσδοκούμε να συναντήσουμε όσο κι αν τα γεγονότα πολλές φορές δεν μας επιτρέπουν ούτε καν να το σκεφτούμε.Είναι βεβαίως, αυτή η μοιρολατρική προσέγγιση του ανθρώπου ότι πάντα μετά από την ατυχή στιγμή έρχεται η άνθηση και η σωτηρία.

Έτσι μένει ζωντανός ο άνθρωπος με την ελπίδα, την προσδοκία, την αναμονή που του αποκαλύπτονται σαν φάροι στον αχανή ωκεανό της μίζερης καθημερινότητάς του που βεβαίως όσο μίζερη και άθλια κι αν την χαρακτηρίζει του υποδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την αξία της ύπαρξης.

το τυχερό του απόγευμα

έμελλε να είναι το τυχερό του απόγευμα...ένα μικρόσωμο γατάκι ακινητοποιημένο στο άψυχο πεζοδρόμιο της απάνθρωπης πόλης.Περαστικοί να προχωρούν αδιάφοροι απλά κοιτώντας το και ψιθυρίζοντας ''το είδες το καημένο;''....και αυτό το λιλιπούτειο και φοβισμένο γατάκι μάταια να προσπαθεί να μετακινηθεί, πως θα μπορούσε να το κάνει όμως αφού δεν έβλεπε;

Περίεργο πράγμα ο άνθρωπος..να δείχνει ότι λυπάται και συμπονεί τόσο πολύ και να μην κάνει απολύτως τίποτα όταν του δίνεται η ευκαιρία να αποδείξει την αξία της ύπαρξής του.

Το γλυκύτατο γατάκι πέρασε στην αιωνιότητα..ο γιατρός που προσπάθησε τα μέγιστα δεν κατάφερε να το κάνει καλά..η ευθανασία ήταν η μόνη λύση σωτηρίας..το τυχερό του απόγευμα συμβάδιζε με το θάνατο...

σκέψεις για την καθημερινότητα

Είναι τόσες οι φορές που η ρουτίνα της καθημερινότητας με κάνει να ασφυκτιώ..Πνίγομαι, κρίσεις πανικού με κυριεύουν και η τάση φυγής όλο και δυναμώνει..

Δεν είναι πως δεν αγαπώ τη δουλειά μου, το αντίθετο μάλιστα..ίσως όμως τελικά είναι απλά έτσι η φύση μου, να βαριέμαι εύκολα.Ίσως επειδή είναι και τέτοια η φύση της δουλειάς μου που ακούω συνήθως πράγματα δυσάρεστα και τα οποία δυστυχώς αφομοιώνω τόσο έντονα που με επηρεάζουν βαθύτατα.

Υπάρχουν βέβαια και οι ευχάριστες στιγμές που σαν τονωτική ένεση έρχονται να διώξουν κάθε κακή σκέψη, μακάρι να υπερτερούσαν..

Είναι τόσο ανάμικτα τα συναισθήματα πολλές φορές που πραγματικά αναρωτιέμαι μήπως τελικά υπάρχει κάτι άλλο που υποβόσκει και με κάνει να νιώθω έτσι..Δε βρίσκω τίποτα όμως..