Πάντα βίωνα την ανασφάλεια της έκθεσης, της έκθεσης του εαυτού μου στους άλλους, ίσως από υπέρμετρο εγωϊσμό ίσως όμως και από υπέρμετρη μετριοπάθεια.Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο να διαθέτει κανείς, εγωϊσμό ή μετριοπάθεια, πάντως και τα δυο αυτά γνωρίσματα όταν περισσεύουν δεν ωφελούν ούτε εκείνον που τα διαθέτει ούτε βεβαίως και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν.
Πρέπει να εκτίθεσαι ακόμη κι όταν ξέρεις ότι πιθανότατα δε θα αποκομίσεις εγκωμιαστικά σχόλια.Το κριτήριο της έκθεσης απέναντι στους άλλους πρέπει να είναι μόνο η πιθανότητα διόρθωσης της προσωπικότητας και σίγουρα όχι η προσπάθεια ανάδειξής της.Και βέβαια λέγοντας διόρθωση εννοώ μόνο την εξάλειψη των αντικειμενικών μειονεκτημάτων που ο καθένας διαθέτει και όχι την πλήρη μετατροπή της προσωπικότητάς του σε κάτι άλλο που θα αποτελεί ξένο σώμα.
Αρκεί βέβαια το κοινό στο οποίο εκτίθεσαι να είναι ένα καλοπροαίρετο κοινό που εκτιμά έτσι κι αλλιώς τον άνθρωπο που αποφασίζει να εκτεθεί.Άλλωστε μόνο από θετικούς ανθρώπους στη σκέψη έχουν νόημα τα σχόλια όσο αρνητικά κι αν φαίνονται πολλές φορές.
Λίγες ήταν οι φορές που εκτέθηκα σε άλλους και το μετάνιωσα.Απλά έμαθα να διαχωρίζω σε ποιούς αξίζει να εκτεθείς και σε ποιούς όχι και είναι κάτι που απαιτεί ιδιαίτερη εξάσκηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου