...με τον ''Γυάλινο κόσμο'' ταράχτηκα με την ''Φρεναπάτη'' μαγεύτηκα...άλλη μια φορά η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου στο καταπληκτικό έργο του Pierre Corneille με συγκλόνισε...
και τέλος πάντων φτάνει πια!είναι μεγάλη φτήνια να κρέμεται το θέατρο απ'των γονιών την γκρίνια!
Σημείωμα του σκηνοθέτη
Απένανατι στα "αρνούμαι" των γονιών η Φρεναπάτη δικαιώνει τα "θέλω" των παιδιών τους, καθώς ελευθερώνει τα όνειρά τους από τις επιταγές μιας τερατώδους κοινωνίας που περιθωριοποιεί τους "ονειροπαρμένους".
Ένας τέτοιος νεαρός εξεγερμένος εναντίον μιας συντηρητικής και αυταρχικής μητέρας, δραπετεύει προς το άγνωστο αναζητώντας την τύχη του.Θα γνωρίσει την περιπέτεια, την ηδονή, τον μεγάλο έρωτα,την τέχνη...Μέχρι και τον ήρωα των παιδικών του χρόνων...
Η μάνα ψάχνει τον γιο της για δέκα ολόκληρα χρόνια σε γη και ουρανό.Στο τέλος "προσγειώνεται" πάνω σε μια λαμπρή σκηνή όπου πρωταγωνιστεί το ίδιο της το παιδί, προστατευμένο από έναν υπερήλικα μάγο-ηθοποιό κάτι σαν "θεότητα" του θεάτρου που αναλαμβάνει την υπεράσπιση της τέχνης του απέναντι στην "θεατροφοβική" υστερία της μητέρας.
Έτσι το έργο του Corneille γίνεται ένας ύμνος στο θέατρο, μια κορυφαία μαρτυρία που δεν φιμώνεται από καμιά εξουσία, γονική ή άλλη...
Στόχος της μετάφρασης, της διασκευής και της σκηνοθεσίας είναι να φέρουν το μοναδικό αυτό έργο εμπρός στον σημερινό θεατή με την ελευθερία που υποβάλλει αυτό το άναρχο "παράξενο τέρας", όπως το αποκαλεί ο ίδιος ο συγγραφέας, εννοώντας ότι στην Φρεναπάτη καταστρατηγούνται οι δραματουργικοί κανόνες, ενώ συνυπάρχουν όλα τα θεατρικά είδη της εποχής του.
Η έμμετρη απόδοση βασίζεται στην αναθεωρημένη από τον συγγραφέα έκδοση του 1660.Τότε ο Corneille άλλαξε σε L'illusion comique τον αρχικό τίτλο(η θεατρική ή η κωμική φρεναπάτη, ανάλογα με το ποιο στοιχείο του επιθέτου comique επιθυμεί να τονίσει ο μεταφραστής).
Στη Γαλλία το έργο είναι ευρύτερα γνωστό με τον αρχικό τίτλο του, αν και κάποιες ιστορικές παραστάσεις χρησιμοποιούν τον τίτλο του 1660, τον οποίο χρησιμοποιεί και Tony Kushner στην διασκευή του(1990).Τον τίτλο Φρεναπάτη στα ελληνικά έδωσε ο Στρατής Πασχάλης, όταν μετέφρασε την διασκευή του Kushner.
Κύριο χαρακτηριστικό του έργου είναι η χρήση του μηχανισμού του "θεάτρου μέσα στο θέατρο", χαρακτηριστικό της μπαρόκ δραματουργίας, που επιδιώκει την υπογράμμιση της μυθοπλαστικής υπόστασης του έργου σε αντίθεση με τον αυστηρό κλασσικισμό, που προσπαθεί να σβήσει τα ίχνη της μυθοπλασίας για να πετύχει μια όσο το δυνατόν πιο πειστική ψευδαίσθηση της πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου