24 Αυγ 2012

το αντάμωμα με την τύχη

Δεν έχω παράπονο.

Υπήρξα τυχερός.

Σίγουρα κάποιες άτυχες στιγμές όπως ο θάνατος του πατέρα μου στα εννιά μου.Με ακολουθούσε όμως παντού.Στις πρώτες μου διακοπές, στους έρωτές μου, στις επιτυχίες μου αλλά και στις αποτυχίες.Ειδικά σε αυτές ύψωνα το κεφάλι προς τον ουρανό και ρώταγα.Θα με συγχωρέσεις; Αναμφίβολα ήταν το πρότυπο που δεν γνώρισα όσο ζούσε.Τον γνώρισα όμως καλά.Μέσα από τα βιβλία του, διαβάζοντας το μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος των Μαρξ-Ένγκελς στα 15 μου για πρώτη φορά, ακούγοντας τους δίσκους του Θεοδωράκη-ειδικά το ''Γελαστό παιδί'' με είχε κυριολεκτικά στοιχειώσει-και βέβαια μέσα από τα εργαλεία της δουλειάς του όπως εκείνο το ξίφος με το οποίο κάθε λίγο έπαιζα κυνηγώντας την αδελφή μου.

Ο χρόνος απαλύνει όμως.Έτσι προχώρησα, πάντα όμως κάτι με έτρωγε χωρίς να είμαι σε θέση να το προσδιορίσω.Η εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο δεν με χαροποίησε όσο άλλους, κάτι με έτρωγε από μέσα.

Προχώρησα όμως, τελείωσα τις σπουδές μου, ασχολήθηκα και με άλλα πράγματα, τον κινηματογράφο, την φωτογραφία.Δεν στερήθηκα τίποτα.

Η μητέρα μου ήταν το πρώτο αντάμωμα με την τύχη.Αρωγός σε όλες μου τις τρέλες, ψάχνοντας τρόπους να γεμίσει το συναισθηματικό κενό που έβλεπε ότι είχα.Και τα κατάφερνε καλά.Μάνα και πατέρας μαζί.

Αναμφίβολα το δεύτερο μεγάλο αντάμωμα με την τύχη ήταν η Μαγκού(ξέρει εκείνη).Της οφείλω πολλά.Ήταν η αιτία της ''αλλαγής''μου.Πριν ακόμη την γνωρίσω, την ονειρεύτηκα και όταν την γνώρισα απλά σιγουρεύτηκα.Αυτό ήταν.Η ζωή μου πήρε τροχιά, απέκτησε νόημα και αυτό που χρόνια αισθανόμουν πως με έτρωγε ήρθε η ώρα να το καταβροχθίσω.Ήμουν δυνατός παρά τις δεδομένες και οφθαλμοφανείς αδυναμίες μου.

Ήμουν άδικος πολλές φορές.Και επιπόλαιος επίσης.Μετάνιωσα πολλές φορές για πράγματα που έκανα ποτέ όμως δεν σκέφτηκα την ζωή μου χωρίς εκείνη.

Μαζί της αγάπησα πράγματα που δεν σκεφτόμουν πως μπορώ να αγαπήσω.Παρά την φαινομενική σκληρότητα της για την οποία την κατηγόρησα ουκ ολίγες φορές μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν ήταν.Ξεχείλιζε μέσα της ένα φουσκωμένο ποτάμι ευαισθησίας και ανθρωπιάς.

Σίγουρα έγινα μαζί της ένας καλύτερος άνθρωπος.

Σχεδόν μεταλλάχθηκα.

Και η ζωή κυλούσε.Άλλοτε ήρεμα.Κάποιες φορές ανήσυχα.Όμως πάντα με πολλή αγάπη.

''Εγώ έχω εσένα και εσύ εμένα'', λέγαμε ο ένας στον άλλο.Και γελούσαμε.

Μαζί της αγάπησα τα κατοικίδια ειδικά τα σκυλάκια.Ένας φίλος κάποια στιγμή με χαρακτήρισε ''Ευθύμης, ο σκυλιάς'' ειρωνικά λόγω της μη ιδιαίτερης αδυναμίας που έτρεφα για τα σκυλάκια.Όχι πως τα μισούσα, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου μαζί με σκύλο.

Αυτό ήταν και το τρίτο αντάμωμα με την τύχη.Όταν αντίκρυσα την Bianca, ένα μικρόσωμο cavalier στην βιτρίνα του petshop, ήταν σα να'βλεπα την Μαγκού... με εκείνο το θλιμμένο, παραπονιάρικο βλέμμα να με εκλιπαρεί...σα να μου'λεγε ''πάρε με μαζί σου''....στάθηκα, της μίλησα με το βλέμμα μου και της είπα...''θα ξαναπεράσω...''

Οι βραδινοί εφιάλτες μετέτρεψαν την συνάντηση με την Bianca σε εμμονή.Αυτό ήταν.Ο φόβος και η αγωνία μου καθώς πλησίαζα το συνοικιακό petshop όλο και μεγάλωνε.Άραγε θα την βρώ εκεί;Ή θα την πήρε καμμιά καταθλιπτική γιαγιά για να ξεπεράσει την μοναξιά και το θάνατο που την ζύγωνε απειλητικά;

Σχεδόν έτρεξα.Ήταν εκεί.Μπορώ να πω πως μου χαμογέλασε.Την αγκάλιασα.Την φίλησα.Το ίδιο και εκείνη η μικρόσωμη, καφετιά, πανέμορφη σκυλίτσα μας που μαζί με την Μαγκού αποφασίσαμε να ονομάσουμε Bianca.Τύχη;Μοίρα;Πρώτα την βαφτίσαμε και μετά διαπιστώσαμε πως η 14η Δεκεμβρίου ήταν η ημέρα της Αγίας Λευκής, άρα της Μπιανκούλας μας.Ας το δεχτώ και ως σύμπτωση.

Όποιος δεν έχει σκυλάκι δεν μπορεί να το καταλάβει.Σαν άνθρωπος συμπάσχει μαζί μας, πονάει, χαίρεται.Η Bianca άλλαξε την ζωή μας.Την καθιστώ απολύτως υπεύθυνη για το τέταρτο αντάμωμα με την τύχη το οποίο δεν άργησε να έρθει και να κάνει τον κόσμο μου να μοιάζει ρόδινος.

Όμως γι'αυτό το τέταρτο αντάμωμα θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή.

Άλλωστε πως θα ερχόταν το τέταρτο αν δεν υπήρχαν τα τρία πρώτα;Ή μήπως δεν πάει έτσι;